Dans! (mei 2019)
Terwijl ik dit schrijf geniet ik nog na van de reis van ons leven waarvan we zondagnacht zijn thuisgekomen. Samen met mijn man en onze vijf dochters zijn we naar mijn geboorteland Libanon geweest. Het is in woorden niet uit te leggen hoe bijzonder mooi en genezend dit is geweest. Nu kan ik mijn verhalen delen met hen en weten ze waar ik over vertel. Ik zou een boek kunnen schrijven over alle indrukken en belevenissen. Voor nu hou ik het bij een voor mij een heel bijzonder moment.
We waren op een festival van de Universiteit van Beiroet, georganiseerd door studenten. Veel diversiteit aan muziek en dans, activiteiten voor jong en oud en heerlijk Libanees eten. Uitermate geschikt voor de kinderen zeker met de aangename warmte van de stralende zon.
We hadden veel lol bij de activiteiten; vooral die waarin de kinderen in een klittenbandpak op een klittenbandglijbaan mochten springen en vooral zich weer moesten lostrekken. Hilariteit ten top en ook toen manlief de hoogste score haalde bij een computerspelletje. Het staat vastgelegd op beeld, omdat ik sinds onze verkeringstijd weet hoe fanatiek hij is.
Na een paar uur wilden we richting het appartement en we liepen richting het podium waar de luide muziek het terrein over schalmde. Daar kwamen ze op, de Libanese meisjes groep met prachtige voile kostuums aan. Deze hadden we al bewonderd toen we een overheerlijk broodje aten en zij achter ons stonden te wachten tot ze op konden treden.
Iedereen klapte en ik keek in de ogen van Libanese meisjes in de leeftijdscategorie van ongeveer zes jaar. Terwijl iedereen genoot dwaalden mijn gedachten af naar mijn kindertijd. Als ik hier was gebleven zou ik misschien ook met mijn leeftijdsgenootjes of vriendinnetjes in een dansgroepje hebben gezeten. Ik houd erg van dansen dus dit leek me erg waarschijnlijk. De tranen prikten in mijn ogen terwijl zij dansten en ik mijn dochters hand vast hield.
Ineens ging er een schok door me heen, als ik hier gebleven was dan zou ik helemaal niet hebben gedanst, maar hier niet meer zijn geweest. Een keer is mijn leven gespaard geweest door de adoptie, zo het verhaal gaat. De ander keer omdat ik een paar bombardementen heb overleefd waar mijn litteken op het lichaam nog een stille getuige van is. En toen ik als baby in Nederland aankwam, was ik zo ziek dat ik meteen moest worden opgenomen in het ziekenhuis…
Mijn tranen van verdriet sloegen om in vreugdetranen, ik leef tenminste nog. Mag mama zijn van vijf prachtige en lieve dochters en ben gezegend met een lieve man die mij al steunt sinds mijn jeugd. Mensen gingen meeklappen op de maat van de muziek ik deed enthousiast mee, dans Jolanda Nour dans. Jij hebt de kans gekregen, ondanks het missen van je eigen moeder, om te blijven dansen door het leven. En dat is het grootste geschenk dat zij mij kon geven hét leven!
Dus ik kies om te blijven dansen, dwars door de stormen heen en ik wil jou bemoedigen en uitdagen om ook te kiezen om te blijven dansen in de stormen.
