“ik rouw van jou…” (april 2019)

Rouwen in vertrouwen

Het moment dat ik aan Wilco zijn hele reactie zag dat er iets verschrikkelijks met haar vriend moest zijn gebeurd, zal ik niet weer vergeten. Er ging zoveel door me heen aan gedachten en emoties en ik bleef onbeweeglijk voor het open raam staan om zoveel mogelijk op te vangen van het telefoongesprek.

Door het woord ‘gecondoleerd’ wist ik hét, dit kon niet waar zijn, onmogelijk. De partner van onze collega waar we zo ontzettend blij mee zijn, was overleden. Veel te jong uit het leven weggerukt, afschuwelijk nieuws wat door merg en been gaat.

Je wilt iets doen of tenminste een reactie geven die troost geeft. En je weet bij voorbaat al dat geen enkel woord weergeeft wat je eigenlijk wilt zeggen. We reden stilzwijgend met een brok in onze keel naar haar ouderlijk huis toe. De eerste blik toen we haar zagen, deden de tranen vloeien, terwijl ik dat niet wilde. Ik wilde juist sterk zijn voor haar. Marije sprak rustig en heel open over wat er was gebeurd en hoe ze zich voelde. Haar lieve ouders, opa en oma en een lieve tante maakten dat het voelde als een warm bad bij haar te zijn, ondanks de kille reden waarom we bij elkaar waren gekomen.

Het er zijn bleek voor haar voldoende, dat konden we aan haar reactie zien. Ook het warme welkom door haar familie met koffie deed het bezoek minder zwaar vallen. We hoorden het hele verhaal met zoveel verschillende emoties aan. En we wisten allen; dit was nog maar het begin.

Hoe pak je de draad weer op na zo’n trauma? We gaven haar in ieder geval alle ruimte zodat ze tijd kon nemen om te rouwen. Na zo’n vijf maanden zette ze een stap door een eigen site; “Ik rouw van jou” aan te maken met daarin gedichten, ervaringen en heel mooi ook lichtpuntjes die zij ervaarde in deze donkere periode.

Ze liet het verdriet toe en accepteerde dat ze hier door heen moest. En het meest belangrijkste; ze maakte de keus dat ze hier goed door heen wilde komen. Hierdoor zagen we ook in de rouw bij haar vertrouwen in lichtpuntjes, die in het begin heel af en toe, maar later steeds meer om haar heen verschenen.

Een lieve vriend die ook haar overleden partner had gekend, bleek het grootse lichtpunt in haar leven te worden. Hij werd haar grote liefde en nu na anderhalf jaar na het vreselijke nieuws,  proosten zij op de liefde, elkaar en het leven. Hij steunt haar waar hij kan en bij hem kan ze haar rouw, ervaring, gedichten en lichtpuntjes ook kwijt.

Ik bleef naar hun foto kijken met een mengeling aan emoties van zowel blijdschap, respect als ook trots.  Ik zag twee kostbare lieve en mooie mensen het glas heffen, elkaar met zoveel liefde en vertrouwen in de toekomst aankijkend. Proost lieve Marije en Nick op jullie en dat jullie ervaringen bemoedigend mogen zijn voor anderen die ook rouwen om een geliefde. Laat jullie verhaal een deel mogen zijn in hun verwerkingsproces, maar vooral een lichtpunt die het leven altijd weer biedt. En de keus om dat lichtpunt aan te pakken maakt dat “ik rouw van jou” ook “ik hou van jou” betekent.

reBUILD coaching