van COACH naar PATIËNT (en vice versa) oktober 2019
Ineens ging het sneller dan verwacht. Vrijdag kreeg ik, terwijl ik druk aan het werk was, de oproep dat maandag de operatie zou plaatsvinden. Lang genoeg om het werk goed af te ronden en nog een paar bezoekjes te brengen dat weekend. En te kort om er nog langer tegen moeten op te kijken. Timing noemen ze dat.
Dankbaar dat we nu zo’n drie en een halve week verder zijn en ik goed mag herstellen. En vooral dat ik wakker werd om het hier leven verder te mogen vieren. Wat een rijkdom om dan een geweldig team van mensen om je heen te hebben. En dan bedoel ik niet alleen mijn lieve gezin. Manlief die alle dochters aanstuurt om op zijn minst twee taken per dag te doen. Meestal zonder gemopper doen ze dat. Weliswaar anders dan ik het zelf doe, ik verleg mijn grenzen ook hierin. Ook lieve mensen die kaarten sturen per post. Elke kaart heb ik open gemaakt met het ‘cadeautje-gevoel’. En de vele prachtige boeketten, fruitmanden, bonbons en zelfs wijn. Niet te vergeten alle lieve berichtjes en krachtige gebeden.
Het is echt overvloed en dat is een enorme steun als je van de een op andere dag niets meer kan en mag doen. Het lopen naar bed/bank en toilet was een opgave, maar ook het blijven liggen op dezelfde plek of het willen omdraaien in een comfortabele houding. Wat heerlijk om dan verwend te worden met een kopje thee of een beschuitje.
En toch sluimerde dat onbehagelijke gevoel van nutteloosheid en zelfmedelijden. Ik moest, vooral wanneer iedereen naar werk of school was, mezelf vermaken, terwijl lezen nog te veel concentratie vergde. Ik die altijd anderen wil helpen, bemoedigen en voor anderen er wil zijn, moest alles loslaten en mocht me vooral nergens mee bemoeien. Dat laatste was nog wel de meeste uitdaging. Dat verbaasd niet iedereen zo blijkt uit een gesprek die ik met een lieve collega had via de app.
Ik gaf aan dat ik mezelf nu elke dag coachte om mij op te peppen. Zij zei letterlijk: “Dan kan ik je verzekeren dat je een hele goede coach hebt aan Jolanda Schreiber een topwijf”. Wauw zo’n lief compliment. Ik kon alleen maar reageren dat ik dan niet zo’n goede client ben. Dat geloof ik ook ? reageerde ze terug. Eigenlijk had ik als ik eerlijk ben haar reactie wel kunnen verwachten.
Daar heb ik de komende weken nog tijd voor (nodig) om dan weer die coach te zijn. Eerst nog een paar weken de beter wordende patient. reBUILD myself !
En dat is een grotere uitdaging dan ik had verwacht.
